31 grudnia 1916 r. w koszarach w Zegrzu Południowym zakwaterowała się II Brygada Legionów Polskich pod dowództwem wtedy pułkownika (późniejszego generała) Józefa Hallera.
Trwała I wojna światowa. Legiony Polskie walczyły po stronie niemieckiej i austro-węgierskiej. W 1916 r. II Brygada krwawiła na Wołyniu w ciężkich wielomiesięcznych walkach na Wołyniu. Wyczerpaną jednostkę dowództwo wycofało z frontu do Baranowicz (teren dzisiejszej Białorusi). Pobyt w tym miejscu zbiegł się w czasie z ogłoszeniem przez dwóch cesarzy, niemieckiego i austro-węgierskiego, utworzenia Królestwa Polskiego posiadającego własną armię. Z końcem listopada II Brygada Legionów Polskich została przetransportowana w okolice Warszawy. Już 1 grudnia 1916 r. mieszkańcy stolicy mogli oglądać defiladę z udziałem m.in. tej jednostki.
Do Twierdzy Zegrze na terenie Zegrza Południowego dowodzona przez płk Józefa Hallera II Brygada Legionów Polskich trafiła 31 grudnia 1916 r. Przebywała tu do maja 1917 r. Żołnierze niezbyt miło wspominali pobyt w zegrzyńskich koszarach. Niemieccy sojusznicy nie zapewnili polskiemu wojsku odpowiednich warunków bytowych. Warunki mieszkaniowe były bardzo ciężkie, panował ścisk. Brakowało nawet jedzenia. Ponadto polscy żołnierze mieli nieustające zatargi z niemieckimi. Szerokim echem odbił się incydent, w wyniku którego z rąk niemieckiego wartownika zginął legionista. Koledzy zastrzelonego postanowili wymierzyć sprawiedliwość. Samosąd zakończył się śmiertelnym pobiciem winnego Niemca.
Na zdjęciu - II Brygada w bitwie pod Kaniowem, obraz Stanisława Bagieńskiego
